مقایسه ی تمرینات اینتروال شدید (hiit) کوتاه مدت با رست و پلایومتریک در برخی از شاخص های قلبی عروقی، توان بی هوازی و عملکرد سرعتی و پرشی در دانشجویان دختر فعّال

زمینه و هدف: در سال های اخیر، اگرچه استفاده از تمرینات اینتروال شدید (hiit)، جایگزین تمرینات مداوم و بلندمدت در بیماران و ورزشکاران شده ، ولی تمرین ورزشی عملی و میدانی برای این منظور کمتر استفاده شده است. لذا، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ی تمرینات hiit کوتاه مدت با رست و پلایومتریک در برخی از شاخص های قلبی عروقی، توان بی هوازی و عملکرد سرعتی و پرشی در دانشجویان دختر فعّال می باشد. مواد و روش ها: برای این منظور، 30 دانشجوی دختر تربیت بدنی به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده که به صورت تصادفی به 3 گروه hiit با رست، hiit با پلایومتریک و گروه کنترل تقسیم شده اند. سپس، آزمون گیری پایه در یک هفته اندازه گیری شده است. بعد از آن گروه-های تمرینی علاوه بر فعالیت بدنیِ روزمره ی خود، به مدت 2 هفته و هر هفته 5 روز در برنامه ی تمرینی شرکت کرده اند بعد از 48 ساعت از اتمام جلسه ی آخر تمرین، تست گیری بعد تمرین در هر سه گروه انجام شده است. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل عاملی واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی lsd تحلیل شده است. یافته ها: یافته های پژوهش افزایش معنادار vo2max و کاهش معنادار زمان دوی سرعتی 20 متر در گروه hiit با رست در مقایسه با گروه hiit با پلایومتریک را نشان داده است (05/0p˂ ). علاوه بر این افزایش معنادار در vo2max، اوج، میانگین و حداقل توان در تست رست و نیز کاهش معنادار در زمان دوی سرعت در گروه hiit با رست نسبت به گروه کنترل و نیز افزایش معنادار در vo2max، ارتفاع پرش اسکات و پرش عمودی با کمک دست و پا در گروه hiit با پلایومتریک نسبت به گروه کنترل مشاهده شده است (05/0p˂). نتیجه گیری: بر طبق یافته های پژوهش، به نظر می رسد تمرینات hiit با رست کارایی بیشتری نسبت به تمریناتhiit با پلایومتریک دارند، ولی هر دو نوع تمرین باعث بهبود vo2maxو عملکرد سرعتی می شوند. بنابراین ممکن است ترکیب این دو نوع تمرین، سبب نتایج بهتری شود.